بسکه رخسار تو در آیینه ها بنمودند

جمله حسرت ز شکست دل ما میخوردند

 

زان همه صبر که اندر دل یعقوب دادند

دامنی کاش به ان بانوی حیران بردند

 

عاشقان را چه بود باک ز بی مهری یار

کم نشد مهر وگرچند جفا افزودند

​

مفخر هستی تو جز به عدم نتوان شد

عرق شرم نفس هرکه نه اینسان مردند

 

بندگی چند ترا لاف وجود کز انصاف

غیر حق جمله به نیرنگ قضا موجودند